Zaledwie kilkadziesiąt osób na świecie z sukcesem pokonało kanał Catalina płynąc w przeciwnym kierunku z Los Angeles na wyspę Catalina. Płynięcia organizowane przez Catalina Channel Swimming Federation odbywają się w przeciwnym kierunku, ale ze względów podjęcia się tego wyzwania z Piotrem Biankowskim (który płynął z wyspy na ląd) zapadła decyzja aby mój start był właśnie z tej strony. Swoją przeprawę rozpoczęłam w nocy z niedzieli na poniedziałek o g. 21:40.

Mój pierwszy tak długi start w życiu rozpoczęłam 8 godzinami i 40 minutami pędzonymi w totalnych ciemnościach. Było to moje pierwsze pływanie w życiu w nocy. W mojej głowie przez cały czas były wszystkie zwierzęta morskie, które znajdowały się wokół mnie i pode mną ale starałam się myślami odchodzić w innym kierunku. Ruch za ruchem, karmienie za karmieniem, czasami z zamkniętymi ze strachu oczami wytrwałam do świtu.

Wschód słońca przyniósł mi bardzo dużo nadziei i sił ale jeszcze wtedy nie wiedziałam co na mnie czeka. Pędziłam do przodu aby jak najszybciej dotrzeć na drugi brzeg, ale… Wyspę Catalina widziałam już od kilku godzin na horyzoncie ale wcale się do niej nie zbliżałam, walcząc w przeciwprądzie. Dopiero po fakcie dowiedziałam się, że wzmocnienie prądów nastąpiło z powodu zbliżającego się huraganu Hilary, który w zaledwie dwa dni po naszej przeprawie uderzył w Los Angeles.

Podczas przerw na karmienie w zaledwie kilkadziesiąt sekund prąd cofał mnie o pół godziny płynięcia. Niestety ale warunki tak się pogorszyły, że dotarcie do celu gdyby było w zasięgu mogłoby zająć kolejne 5 godzin albo dłużej. Po 17 godzinach i 50 minutach spędzonych w wodzie podjęłam bardzo ciężką decyzję o zakończeniu płynięcia. 

Według zapisu GPS z łodzi przepłynęłam 63 km. To było bardzo ciężkie pływanie, pełne emocji, strachu i bólu. Nigdy nie sądziłam, że spędzę w Pacyfiku prawie 18 godzin… Miesiące przygotowań nie poszły na marne i to cieszy bo ciało wytrzymało tak ekstremalny wysiłek. Dałam z siebie wszystko.